Są studnie, które zgubiły swe imię,
Są źródła, które pragną nieustannie,
Są rzeki, które wrą żądzami w zimie,
Któż ich tęsknotę i smutek ogarnie?
A w studniach kryje się skarbiec głęboki,
A źródła mają wężowe korzenie,
A w rzekach huczą niebieskie wyroki,
Co gwiazdą błędną runęły na ziemię.
Do wód tych wracam, idąc ścieżką krętą,
Co mnie cierpliwie wiedzie po spirali.
Milczenie spada ćmą – siada na ustach.
I pachnie przedświt: mgłą, jaskrami, miętą,
Krzyk snu lub ptaka kołuje w oddali,
Gdy patrzę w głębię – z niej spogląda pustka…
Świątynia Krzyku 